Óhöppin gera svo sannarlega ekki boð á undan sér

Ég held að ég eigi skilin verðlaun fyrir að vera mesti hrakfallabálkur norðan alpafjalla. Ótrúlega ótrúleg og aulaleg óhöppin sem ég verð fyrir. Ferðir mínar upp á slysavarðstofu eru orðnar fjölmargar og nú ætla ég að segja stopp.
Á föstudaginn síðasta lenti ég í dýrasta óhappinu held ég. Ég var að setja vatnsglas í gluggakistuna mína, missti jafnvægið, bar ekki fyrir mig hendurnar því ég hélt á vatnsglasi. Þetta varð til þess að ég lenti á framtönnunum á gluggakistunni, mölvaði eina tönn, önnur datt úr og ég beit góðan bita úr gluggakistunni, nammi namm. Það vantar því í mig eina tönn núna, þessari sem datt út var bara troðið upp aftur. Ég þarf því að lifa á fljótandi fæði, barnamatur, súrmjólk, kókómjólk og einstaka frostpinni og súpa í kvöldmat.
Nú hef ég tekið þá ákvörðun að slasa mig ekki meira það sem eftir er þessa árs (svona áskorun) og ætla því að fara extra varlega, ekki stíga upp á hjól, alltaf vera með lausar hendur til þess að bera þær fyrir mig og ekki klifra upp á neitt, ekki einu sinni stól. Vonandi að það gangi.


Þangað til næst
Hrakfalla-Hildur